Najstarsze źródła, w których znajdują się wzmianki dotyczące tańców góralskich pochodzą z połowy XIX wieku. Jednego z pierwszych opisów tańca dokonał w 1845 roku, geolog, kartograf i krajoznawca Ludwik Zejszner (1805−1871) we wstępie do zbioru pt.: Pieśni ludu Podhalan, czyli górali tatrowych polskich.
Tekst: Justyna Michniuk Serbołużyczanie posiadają interesujące tradycje wielkanocne, z których wiele odnajdziemy w niektórych regionach Polski, inne będą dla nas
„Odpustowe pierniki z Kańczugi” pachniały w Kańczudze gdzieś do połowy lat 80. XX w., jeszcze prawie 10 lat po realizacji filmu o tym tytule, który zrealizowali Krzysztof Chojnacki i Teresa Ambrożewicz w 1977 r. z Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie.
Projekt „Kolędowanie na Rzeszowszczyźnie” realizowany przez Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej trwa i właśnie wchodzi w swoją najpiękniejszą fazę –
Oprócz pięknych tradycji Bożego Narodzenia czy też świętowania Nowego Roku, Serbołużyczanie mają jeszcze kilka innych zimowych zwyczajów, które chciałabym tutaj krótko opisać. Skupię się na trzech najbardziej znanych, które stanowią: górnołuż. i dolołuż. nowolětka, (pol. nowolatki, niem. Neujährchen), górnołuż. ptači kwas, dolnołuż. ptaškowa swajźba (pol. ptasie wesele, niem. Vogelhochzeit) oraz górnołuż. přaza, dolnołuż. pśěza ( pol. prządka, niem. Spinte).
Tekst: dr Urszula Janicka-Krzywda Człowiek żyje w określonych cyklach, niezależnych od niego zdarzeń – pór roku, wegetacji w przyrodzie itp.,
Obrzęd pogrzebowy wykształcił różnorodne gatunki słowno-muzycznych tekstów, które w swoisty dla siebie sposób przedstawiają sytuację śmierci, opisują ją i interpretują. Ze względu na pochodzenie, czas i miejsce wykonania, sposób wykonania, zawartość tematyczną itp., wyróżnić można cztery podstawowe grupy tego typu tekstów.
Tekst: prof. Piotr Dahlig Polska muzyka ludowa lub muzyka ludowa w Polsce jest świadectwem wielości grup etnograficznych (dawnych szczepów, plemion)
W dorocznej obrzędowości cyklu wiosennego istotną rolę odgrywa kilka symbolicznych atrybutów, takich jak woda i ogień oraz – wywodzące się już z tradycji chrześcijańskiej – figura Chrystusa Zmartwychwstałego czy baranka. W polskiej tradycji jest jeszcze jeden atrybut, który opisuję jako „zielona gałąź”.
Lubelszczyzna stanowi wyróżniającą się na tle innych regionów Polski przestrzeń, która nie tylko pod względem fizjograficznym, ale i kulturowym jest dość mocno zróżnicowana. Dająca się zaobserwować różnorodność faktów kulturowych skłania do przeprowadzenia próby wydzielenia kilku wyodrębniających się zespołów terytorialnych.