Działalność powstałego w 1965 roku łukowskiego ośrodka rzeźbiarskiego jest fenomenem w skali kraju, wypracowując swój własny, niepowtarzalny i charakterystyczny styl. Cechami charakterystycznymi łukowskiej rzeźby są: prostota formy a zaraem jej swoboda ekspresji, bogactwo kolorystyczne i ekspresja.
Prekursorem działaności twórczej był Marian Adamski z koloniii Sobiska, a następnie sąsziedzi Tadeusz Cąkała, Ryszard Sęk, Bolesław Suska, Marian Łubianka, Tadeusz Lemieszek. W dalszej kolejności, idąc śladami krewnych, sąsiadów i znajomych, zaczęli rzeźbić inni: Zenon i Tadeusz Adamscy, Stanisław Fotyga z Kolonii Sobiska, Stanisław Suska i Adam Wydra z Dąbrówki, Mieczysław Gaja z Łukowa, a później Władysław Sopulski z Wierzejek, Wesołow- ski Mieczysław i Krzysztof Osak z Łukowa, Krzysztof Pycka z Adamowa, Jan i Zbigniew Kęćko z Dąbrówki, Bulik Mirosław z Zalesia, Krzysztof Grodzicki z Wólki Świątkowej, Piotr Czubaszek z Łukowa, Grzegorz Adamski z kol. Sobiska, Robert Sadło z Gręzówki oraz młodzi adepci.
Szkółka Rzeźbiarska w Łukowie jest związana z Łukowskim Ośrodkiem Rzeźby Ludowej w Łukowie. Od 1994 r. prowadzone są warsztaty z utalentowaną młodzieżą ze szkół podstawowych i gimnazjalnych Łukowa i okolic, w celu przekazania im umiejętności warsztatowych, połączonych z nauką rzeźbienia w drewnie przy zachowaniu tradycyjnej treści i formy współczesnej rzeźby ludowej regionu łukowskiego.
Celem działalności „Szkółki” jest upowszechnianie wśród młodzieży tradycyjnej rzeźby ludowej, wyszukiwanie młodych talentów, kształtowanie ich umiejętności warsztatowych, poznanie podstaw teoretycznych i praktycznych wykonywania rzeźby w drewnie, organizowanie przeglądu dorobku twórczego oraz upowszechnianie osiągnięć twórczych dzieci i młodzieży poprzez organizowanie przeglądów twórczości, konkursów i wystaw.