Dzieła najpopularniejszych zakopiańskich malarzy na szkle do końca lipca będą prezentowane w Pałacu Czartoryskich-Potockich, siedzibie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Na wystawie w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego zaprezentowano czterdzieści jeden obrazów autorstwa Eweliny Pęksowej (1923-2015), Zdzisława Walczaka (1926-2001) i Władysława Walczaka (1934-2011). Artyści zaliczani są do grona najbardziej znanych i utytułowanych zakopiańskich twórców malujących na szkle, tworzących na przełomie XX i XXI wieku.
Ich artystyczna droga rozpoczęła się w 1968 roku od udziału w Konkursie Malarstwa na Szkle na Podhalu, zorganizowanego przez Muzeum Tatrzańskie w Zakopanem. Źródło inspiracji znaleźli w dziewiętnastowiecznych ludowych obrazach na szkle zgromadzonych w muzealnych kolekcjach. Identyfikując się z tradycją regionu, wybrali ludową stylistykę i repertuar ikonograficzny nawiązujący do podhalańskiego folkloru, jednak każde z nich wypracowało własny niepowtarzalny styl, zapisując ważną kartę w dziejach współczesnego polskiego malarstwa na szkle.
W wernisażu, który odbył się 28 stycznia wziął udział Wicepremier i Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Piotr Gliński wraz z wiceminister Wandą Zwinogrodzką. Obecni byli także przedstawiciele Muzeum Tatrzańskiego oraz córka Zdzisława Walczaka Marta Walczak-Stasiowska również twórczyni ludowa, a uroczystość uświetniła góralska muzyka z Bukowiny Tatrzańskiej w wykonaniu Kapeli Staszka Pietrasa.
Prezentowane na wystawie obrazy pochodzące ze zbiorów Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem stanowią część cennej kolekcji malarstwa na szkle, tworzonej od początku istnienia Muzeum (1889 r.), a liczącej obecnie ponad tysiąc dwieście obrazów. Składają się na nią ludowe malowidła anonimowych malarzy pochodzące z końca XVIII i początku XIX wieku, prace zakopiańskich artystów z okresu międzywojennego oraz obrazy stworzone po drugiej wojnie światowej przez malarzy odwołujących się w formie i ikonografii do dziewiętnastowiecznego malarstwa na szkle oraz tych, którzy w swych artystycznych poszukiwaniach odeszli od ludowych wzorów.
Obrazy malowane na szkle miały w góralskich chałupach swoje stałe, tradycją uświęcone miejsce. Ustawiano je pod powałą na drewnianej półce – listwie. Przedstawiały przede wszystkim sceny z życia Chrystusa i Matki Boskiej, liczne postaci świętych, aniołów, symbole religijne i przekazywane przez tradycję kościelną wydarzenia cudowne. Lśnieniem tafli szklanej, intensywnością barw zdobiły mroczne wnętrza, a liczba zgromadzonych w izbie malowideł świadczyła o zamożności gospodarzy. Przede wszystkim jednak pełniły ważne religijne funkcje: chroniły dom, patronowały jego mieszkańcom, ratowały od chorób i klęsk. Poszczególnym patronom powierzano różne sfery ludzkiego życia.
* Foto: Danuta Matloch (www.facebook.com/mkidn)
Źródło: muzeumtatrzanskie.com.pl / www.facebook.com/mkidn